دل نوشته ای زیبا با شهدا

گناه من نیست

من، نمی‌شناسمت.

باور کن! بهانه نیست.

حرف، حرف دل است.

شاید از دلی غافل. گاهی، آن هم به بهانه‌ای، نامت را شنیده‌ام. سوسو زنان به هر سو، چشم دوختم تا نوری از وجودت را دریابم، تا چشمانم بیدار شود.

می‌گویند: شجاعت، شرمنده شمایل شما بوده.

مروت، درمانده مردانگی‌هاتان و «خوبیها» وامدار خوبیهاتان. کجا رفته‌اید؟!

خوبان خدادوست کجا رفته‌اید؟! غریبان شهر!